Houden van je kind is een staat van zijn.
Achttien jaar geleden was ik 4 maanden zwanger van mijn eerste dochter. Na jaren van strijd met de vader van de meiden om mijn kinderwens in vervulling te laten gaan, was deze zwangerschap een complete verrassing.
Mijn droom ging in vervulling op een moment dat ik er eigenlijk niet aan toe was. Gevangen in een onzekere relatie en net mijn baan opgezegd in het WKZ om weer fulltime te gaan studeren.
Vanaf dag één gierden de hormonen door mijn lijf én geest. Ik voelde mij beroerd, misselijk, onzeker en ontwikkelde een negatief zelfbeeld. Deze gevoelens vertroebelden mijn geluk en brachten mij in verwarring. Ik was namelijk helemaal niet blij zoals ik had verwacht, maar voelde mij ongelukkig en neerslachtig. Mijn negatieve zelfbeeld werd gevoed door schuldgevoelens richting de baby in mijn buik. Ze werden bevestigd door een buurvrouw in Utrecht; “als jij niet gelukkig bent krijg je een ongelukkig kind, als je niet van jezelf houd kun je ook niet van je kind houden”. Als de dag van gisteren staat deze tekst in mijn geheugen gegrift. Ik faalde al als moeder voordat ik het überhaupt was!
Het gevoel dat als ik niet van mijzelf hield en niet gelukkig was, zou betekenen dat ik een ongelukkig kind zou krijgen waarvan ik niet zou kunnen houden, maakte dat er een donkere wolk boven mijn zwangerschap hing. Wat mij op de been hield was het gezellige gekriebel in mijn buik en mijn nieuwsgierigheid naar het mensje dat mij elke dag gezelschap hield. Mijn verlangen om het leven dat in mij groeide in mijn armen te houden én lief te hebben was er continue ondanks mijn onzekere gevoelens.
Na een bevalling van hel, kreeg ik een prachtig ronde baby in mijn armen: Roos-Marijn. Ik was direct verliefd, blij en dolgelukkig met een wolk van een babymeisje. Een mini-mensje, een kind dat geheel afhankelijk was van mijn zorg. Een cadeautje om van te houden en lief te hebben. Want ik hield direct van Roos-Marijn. Mijn neerslachtige gevoelens en onzekerheid stonden deze liefde niet in de weg. Na de geboorte van Madelief werd ik opnieuw bevestigd dat houden van jezelf geen voorwaarde is om liefde te voelen voor je kinderen. Moederliefde is een staat van zijn.
Niemand kan je voorbereiden het moederschap. Op de liefde die je voelt voor je kinderen en de enorme kwetsbaarheid die daaruit voortkomt. De machteloosheid als je baby ontroostbaar is, de pijn als je kind verdriet heeft, het verdriet als ze als jongvolwassenen worden teleurgesteld.
Mijn dochters zijn het beste wat mij is overkomen, ze zijn mijn levensader, ze zijn mijn redding, ze zijn mijn spiegeling, ze zijn mijn geweten en ze zijn mijn liefde. Ze hebben mij laten opgroeien tot een volwassen vrouw en milde moeder. Iemand met duidelijke meningen maar geen oordelen.
Ik verwen mijn kinderen oneindig. Breng ze koffie en ontbijt op bed, thee op de bank, maak lunch om mee te nemen naar school, ruim de rotzooi op, kook, doe de was en afwas, zorg voor verlichting op je fiets en pomp de banden op. Ze hoeven niet te eten wat ze niet lekker vinden, ik ben zelf vegetariër geworden omdat vlees en vis taboe zijn op tafel. Als ze laat zijn voor school of werk pak ik alvast de fiets uit de schuur en doe het hek open. In de pauze breng ik een vergeten woordenboek langs op school (niet in het zicht, want dat kan gênant zijn). Op school verschijn ik in de kleding die ze voor mij hebben uitgezocht, zodat ze zich niet hoeven te schamen voor mijn verschijning. Kortom: ik ben dé housemanager en dé facilitaire dienstverlener:) I’m loving it!
Straf kennen ze niet, ook al dreig ik in een woede uitbarsting met meest idiote dingen…. uiteindelijk blijft het daarbij. In het ergste geval krijgen ze een ‘taak’, zodat ik er zelf ook voordeel van ondervind (maar ja, dit wordt in de praktijk veelal vergeten). Verwennen is heerlijk. Het zijn rituelen voortvloeiend uit liefde en respect. Het zijn dé momenten die ertoe doen, vanuit respect voor mijzelf en de meiden.
Mijn echte Nee is ook nee, en als ik oprecht meen dat ze even moeten helpen gebeurt het ook. Onze uitbarstingen (ruzies) van onmacht, boosheid en verdriet maken we goed met een knuffel en als het nodig is met ‘sorry‘. De meiden mogen en durven Nee te zeggen, zodat hun ja ook Ja kan zijn. Hun eigenheid en eigenwijsheid doet niets af aan het vertrouwen en de onvoorwaardelijke moederliefde die ik elke dag voel.
Tegenwoordig ben ik hun ‘moedertje’ en de kleinste in huis. Ze hebben mijn kwetsbaarheid gezien door de jaren heen, maar ook mijn kracht. Ik ben hun strijder in al mijn chaos, drukte, onzekerheid en eigenheid. Ik maak met grote regelmaat verkeerde keuzes, kan niet tegen onrecht en geloof in het goede van de mens. Ik schakel van verdriet naar blijdschap, laat mijn emoties zien en geef altijd een positieve draai aan minder leuke dingen.
Ik vind dat elk kind liefde verdient omdat het lief is, maar stout mag doen. Ik voel mildheid naar kleine mensenkinderen die vanuit hun eigengereid de wereld inrichten naar hun zin. Ik ben vergevingsgezind naar grote mensenkinderen die nooit opgroeien omdat spiegeling en reflecteren hen nooit eigen is geworden. Mijn eigenheid is wie ik ben maar ook wie ik wil zijn.
Liefde is een staat van zijn. Liefde voor je kinderen is er gewoon, ook als je deze niet altijd voor jezelf voelt. In je leven wordt je blootgesteld aan fijne en minder prettige gebeurtenissen, niet alles is zoals je had verwacht. De weerslag op je gemoedstoestand is er gewoon, maar dat betekend niet dat je niet kan houden van je kinderen. Juist de liefde voor je kinderen geeft je perspectief en spiegeling, maakt je kwetsbaar en geeft je bijzondere kracht.